Wat gaan we heen?

Het zijn vreemde, bizarre maar ook interessante tijden. Van alles speelt in chaotisch Nederland. Je kan nauwelijks om de zware dossiers heen die op landelijk niveau spelen. De Toeslagenaffaire, de hersteloperatie en schadeafhandeling na de aardbevingen in Groningen, de nieuwe wijze van politiek bedrijven, nieuw politiek leiderschap en heet van de naald het stikstofdossier.

Vooruitschuif cultuur

Deze dossiers hebben gemeen dat ze in de afgelopen jaren keer op keer vooruitgeschoven zijn. Met mooie woorden en hocus pocus beloften werd de stemming van de slachtoffers telkens weer gesust. Mensen kregen hoop. IJdele hoop. “Het zal wel weer overwaaien”, is het mantra waarmee wordt geregeerd. De overheid lijkt verworden tot een instantie die op basis van wantrouwen, achterdocht en afschuiven voor haar burgers ‘zorgt’. Willem Drees, hij was minister-president van Nederland van 1948 tot 1958, zal zich nu in zijn graf omdraaien.

Drees wordt door velen beschouwd als één van de belangrijkste naoorlogse Nederlandse politici. 'Vadertje Drees', zijn troetelnaam die aangeeft dat deze socialistische premier niet alleen voor zijn eigen achterban, maar voor de hele Nederlandse bevolking een vaderfiguur was. Die rol had hij vooral te danken aan zijn de diverse sociale wetten die onderdeel uitmaakten van de zogenaamde ‘Verzorgingsstaat’. Hierbij was de zorgplicht van de overheid noodzakelijk voor de wederopbouw van Nederland na de tweede wereldoorlog. Gebaseerd op solidariteit en vertrouwen. Maar nu onherkenbaar.

Wind

In Nederland waait het altijd. Als ik fiets in het Twentse landschap met tegenwind dan hoop ik altijd dat op de terugweg de wind in de rug heb. Nou 8 van de 10 keer heb ik dat mis. Maar op landelijk niveau waaien er nu voortdurend verschillende tegenwinden tegelijk. In de Tweede Kamer zijn nu 20 (!) partijen actief. Afsplitsing van afsplitsing van afsplitsing. Verdeeld over het hele politieke spectrum van uiterst links naar uiterst rechts. Onze politiek is echt versplinterd.

Drie parlementaire onderzoeken staan op de rol van de 2^e kamer voor 2022 en 2023. Ook het eigen functioneren als parlement zouden ze wat mij betreft mogen onderzoeken. Begin eens met reflecteren. De ene snedige oneliner volgt na de andere. Onze bestuurders nemen elkaar vooral persoonlijk de maat. Voorbeeldgedrag wat schijnbaar succesvol is wordt door de getrouwen overgenomen en als norm geaccepteerd. We zijn op een hellend vlak. Er wordt geen dialoog meer gevoerd en niet meer geluisterd. Korte lontjes, ‘mijn mening’ is heilig. Feiten gebaseerd op fundamenteel wetenschappelijk onderzoek worden terzijde geschoven of als nepnieuws betiteld. Waar zijn uitnodigende perspectieven aan de horizon? Dáár liggen zorg en verantwoordelijkheid voor onze regering en parlementariërs!

Mijn ervaringen

In mijn praktijk ontmoet ik mensen die soms radeloos zijn, zich niet meer herkennen en onveilig voelen in deze sociale omgeving. Gelukkig voelen en eigen regie zijn voor hen woorden die ver weg klinken. Ze zijn binnen jezelf aanwezig, Maar op dit moment onvindbaar.

Als jonge Amsterdammer van 12 jaar heb ik voor het eerst de ervaring gehad dat ik in stilte met mijzelf werd ‘geconfronteerd. Een nieuwe, vreemde maar ook blije beleving. Deze heb ik veel later als volwassen persoon weer doorgezet. Ik kom uit een katholiek gezin. Van het geloof heb ik jaren geleden afstand genomen.

De Stille Omgang

Mijn vader nam elk jaar deel aan de ‘Stille Omgang’. De Stille Omgang is een door katholieken uitgevoerde devotionele nabootsing, in stilte en zonder uiterlijk vertoon, van de middeleeuwse processie ter herdenking van het Amsterdamse hostiewonder uit 1345. Deze stille tocht wordt elk jaar in de nacht van zaterdag op zondag na de 15e maart gelopen in de oude binnenstad van Amsterdam. Ik was nieuwsgierig en ik heb deze samen met mijn vader gelopen. Op zich al spannend. Door een donker en kil Amsterdam waar een stoet van zwijgende mensen zich voortbewoog. Niemand sprak. De stilte en de koude wind waren met elkaar verbonden. Tijdens het lopen werd ik in mijzelf warm en het leek alsof ik met mijzelf sprak. Zo’n vreemde gewaarwording. Ik kan het mij het niet meer goed herinneren, maar de spirituele atmosfeer en het eigen gesprek hebben een diepe indruk op mij gemaakt.

Ik zei al dat ik voor mijzelf zorg als ik behoefte heb om te reflecteren. De laatste maanden is deze behoefte steeds groter geworden. Waarom? Mijn vrouw is Oekraïense maar woont al jaren in Nederland. Met de oorlog die op 24 februari werkelijkheid is geworden, werd onze verbinding met familie en vrienden in Oekraïne steeds groter. Het is met geen pen te beschrijven wat daar plaatsvindt. Ik kan mij niet voorstellen hoe het is als er voortdurend luchtalarm is en je dagen in een schuilkelder zit. Het bracht hier in huis grote zorg en onrust.

'Mijn' Stille Omgang

Sinds 2 maanden woont tijdelijk een Oekraïense vluchteling bij ons. Grote veranderingen voor iedereen die hier woont. We doen het graag maar de privacy kwam stevig onder druk. Ik heb toen besloten om mijn eigen ‘Stille Omgang’ in Twente te gaan lopen. Samen met de hond. We vertrokken in het donker vertrokken en liepen in stilte. Tijdens de wandeling ging ik in dialoog met mijzelf. Toen kwam mijn gevoel als jonge man, mét de ervaring als volwassen man samen. Een prachtig, diep, warm gevoel waarover ik intens geluk en tevredenheid mocht ervaren. Een spiritueel moment dat diepe indruk heeft gemaakt en voor altijd in mijzelf is verankerd.

Wil je ook een stille omgang maken? Zoek contact met mij.